Doneren
Net als iedereen in de culturele hoek, lijkt ook mijn agenda op het vertrekbord op Schiphol. We zouden dit voorjaar en deze zomer alle kanten op vliegen, om onze voorstellingen te geven. De vluchten staan nog steeds op het bord maar zijn allemaal geannuleerd. De agenda is leeg. Natuurlijk is dat balen. Na 30 jaar aanmodderen sta ik eindelijk op het punt om door te breken en dan krijgen we deze ellende. Toch mag ik niet klagen.
Veel van mijn collega’s hebben de formulieren voor de ZZP-ondersteuning al ingevuld, om de volgende huur te kunnen betalen. Ik heb wat dat betreft ongelooflijke mazzel. Tijdens de financiële crisis lag ik als artiest al aan het gas, dus ben ik anderhalve dag in de week gaan werken bij een bevriende coffeeshop. Zo waren de huur, de ijskast en de personeelskorting geregeld en kon ik zorgeloos werken aan mijn oneindige roem. Ook nu heb ik een bescheiden inkomen met de uren die ik werk in de shop.
Ik zeg mazzel, omdat het er eerst heel anders uitzag. Toen op 15 maart, om half zes, werd besloten dat om zes uur alle horecagelegenheden, inclusief coffeeshops, dicht moesten zijn, kwam ook mijn huur in gevaar. Dat laatste halfuur zal ik nooit meer vergeten; er werd geschiedenis geschreven. De rijen die voor alle coffeeshops in Nederland ontstonden waren niet te beschrijven. Het leek wel Rusland voor de val van het ijzeren gordijn. Misschien wel een kwart miljoen cannabisliefhebbers waren overal in het land op de been om de eerste week quarantaine wat dragelijker te maken. Daaronder waren ook veel medicinale gebruikers.
Maar er gebeurde nog meer. Door allerlei types werden flyers en visitekaartjes uitgedeeld aan de wachtende menigte. Die zagen hun kans schoon om de hele handel meteen na zes uur de illegaliteit in te sleuren. Eindelijk kon de overheid zien hoeveel verantwoordelijkheid de gemiddelde coffeeshophouder al die jaren had genomen om het gedoogbeleid te laten slagen. Met de winkel en de klanten is helemaal niks mis, ook al moet Hans Kazan worden ingevlogen om de voorraad de winkel in te goochelen.
Ze zijn zich helemaal rot geschrokken in Den Haag. Ik denk dat Madeleine van Toorenburg, van het CDA , die het tot haar roeping heeft gemaakt om alle coffeeshops te sluiten, ‘s middags nog met knallende champagne haar overwinning heeft gevierd, om daarna met eigen ogen te zien wat er gebeurt als ze echt dicht zouden gaan. De echte overwinning kwam de volgende dag. Rutte kondigde aan dat de horeca-lockdown niet gold voor de coffeeshops. Natuurlijk, er mochten geen bakjes koffie worden geschonken en gezelligheid aan de bar was uit den boze; alleen nog afhalen volgens RIVM-richtlijnen. Maar de winkel mocht open blijven. Een wonder. Na bijna 45 jaar strijd voor erkenning is de coffeeshop binnen één dag thuis. Niet bij Justitie, maar bij Volksgezondheid. Niet bij de horeca, die de shops bijna een halve eeuw met de nek heeft aangekeken, maar bij de drogist en de apotheek.
Ik klap niet voor mezelf, dat zou belachelijk zijn. Klappen voor mijn collega’s in alle coffeeshops die ervoor zorgen dat de lontjes niet te kort worden moet wel kunnen. Zij staan aan het tweede front om ervoor te zorgen dat er straks in de blijf-van-mijn-lijfhuizen niet een groter beddentekort is dan op de IC’s. Collega’s die zorgen voor dat stukje comfort na een chemokuur, goed slapen of het aankunnen van de volgende Netflix-serie.
15 maart 2020 zal de geschiedenis ingaan als D-day voor cannabisregulatie. Onze leiders hebben met eigen ogen gezien dat sluiten nooit meer een optie kan zijn. En mocht Mevr. Van Toorenburg na deze crisis zeggen dat het anders was, die 15e maart, dan hebben we in ieder geval de foto’s nog.
PS
Mocht je nou net zoveel mazzel hebben als ik en je kunt je huur nog steeds betalen, denk dan ook even aan iedereen zonder huur, omdat ze dakloos zijn.