Offline

De wasmachine draait tevreden zijn rondjes, de tassen liggen weer onderin de kast, we zijn weer thuis. 10 dagen geleden zijn we juichend de bebouwde kom van Utrecht uitgereden. Ik kan me niet herinneren ooit zo blij te zijn geweest om er even niet te zijn. 

Even weg uit de sleur van het afgelopen half jaar. Een half jaar waarin het iedere dag weer zondag was. Een half jaar van een lege agenda en het dagelijks tellen van mijn zegeningen. Niet bitter worden omdat ik niet kon doen wat me al jaren heel gelukkig maakt, maar iedere dag blij en dankbaar zijn dat de schoorsteen nog rookt en dat ik gezond ben. Gelukkig kon ik via mijn columns voor Straatnieuws nog een stukje van mijn exhibitionistische kant kwijt, waardoor een bezoek aan de psycholoog tot de tweede golf kan wachten.

Normaal gaan we kamperen. Lekker dicht bij de grond, het gras tussen je tenen, op een campinggasje water koken voor de Nescafé en vooral buiten zijn. Regen op een tentdoek en een goed boek, dat is pas vakantie. Door C. leek het ons beter om deze keer niet te gaan kamperen, maar om via Airbnb wat te huren. 

We wilden wel naar het buitenland, even Nederland uitrijden, even tien dagen er niet zijn. Geen Nederlands nieuws. Geen Rutte of De Jong. Offline. Door C. zijn we niet naar het zuiden gereden maar veilig naar het oosten. Het buitenland werd dit jaar Duitsland.  

We hadden onder andere twee nachten een etage geboekt in Blomberg, waar ik mijn eerste twaalf jaar heb gewoond. Mijn vader was militair bij de luchtmacht en was tijdens de vorige koude oorlog in Duitsland gestationeerd. Net als 500 andere gezinnen woonden we in een wijk net buiten het middeleeuwse Duitse stadje. 

We hebben ruim 10 kilometer door mijn jeugdherinneringen rondgewandeld. Het is bizar hoe je eerste jaren in je hersenen gebrand zitten. Hoe belangrijk deze plek is geweest voor de rest van mijn leven.  Alhoewel er veel huizen en straten zijn bijgekomen, weet ik nog aardig de weg en als ik met onze huisbaas praat, kennen we allebei badmeester Stinski nog van 50 jaar geleden. 

Ondanks dat ik even geen zin had in C., Trump, en de rest van de schuddende wereld, kon ik het toch niet laten om, één keer, aan het eind van de avond de TV aan te zetten, omdat ik wel heel graag wilde weten hoe het in Wit Rusland ging. 

Het leek alsof ik naar het Nederlandse nieuws zat te kijken. Wit Rusland moest wachten, item 1, 2, en 3 gingen over C.. Te weinig testen, meer besmettingen, de jongeren, de economie, de solidariteit, de verkiezingen, der Viruswahnsinn, scholen, Mundmaskenpflicht, armoede. Na twee dagen te hebben rondgewandeld door hoe het ooit was, was ik in één tel terug naar hoe het is en voorlopig zal zijn.

We zijn weer veilig thuis. De mondmaskertjes zitten in de was en ik probeer mezelf te overtuigen dat ik klaar ben voor de volgende ronde. Terug in de stand van het tellen van de zegeningen en de knopen. Als ik heel eerlijk ben, waren we zonder C. naar vrienden in Frankrijk gereden en waren er een hoop jeugdherinneringen in de doos der vergetelheid blijven zitten. 

We zullen zien hoeveel zondagen er in het komende half jaar zitten en wie de volgende koude oorlog gaat winnen. 

Ik heb m’n psycholoog alvast gebeld.

Jan van Piekeren